Overtocht naar Inverness en Caledonian Canal

Dit is ons eerste bericht. Ik begin bij het aan boord komen van Erik Sanders op 6 juni 2009. Hij vaart met ons mee naar Inverness. Erik komt per taxi van het vliegveld van Gotenburg. 's Middags varen we voor het eerst een paar uur op de motor. Er is te weinig wind om te zeilen. We varen langs het dorpje dat je op de brochure ziet van de HR 37, Gullholmen.
Op zondag 7 juni is het dan zo ver. We vertrekken om 08:30 uur uit een geheel windstil Ellos. We zetten koers 259. Eigenlijk ligt Inverness precies 270 maar als we deze koers zouden volgen zouden we tegen de zuidtip van Noorwegen botsen. We kunnen laat in de avond de kust van Noorwegen goed zien. Veel plezier beleven we aan de AIS (Automatic Identification System) waarmee we kunnen vaststellen wat de koers, snelheid, naam van andere schepen is. AIS geeft ook aan de closes point of approach. Je weet daarom of je op kruisende koersen zit of niet.
We spreken wachten af. Ik doe van negen tot een, Erik een tot vijf en Renee vijf tot negen. Het blijkt dat we ons alleen 's nachts aan deze indeling houden.Gedurende de overtocht hebben we nauwelijks wind. Van de 78 uur hebben we 72 uur gemotord. Eigenlijk niet zo gek om de eerste dagen dat we de boot hebben niet in zwaar weer terecht te komen. Op dinsdag 9 juni varen we de Forties in. Dat betekent dat we enorme olieplatforms zien liggen.Het is hier meer dan 100 meter diep. In de loop van de avond zien we het vaste land van Schotland opdoemen. We varen de Firth of Moray in. Het is nog 100 nm naar Inverness.
Woensdag 10 juni.'s Ochtends hebben we de eerste regen van de overtocht die verder heel zonnig is. Er is Bft 4 we kunnen nu voor het eerst zeilen. Bij Inverness varen we tussen de kapen door waar veel mensen staan met de hoop dolfijnen te zien. We varen onder de Kessock Bridge door en komen om 15:00 uur bij de zeesluis van het Caledonisch Kanaal aan waar we bijzonder vriendelijk door de lockmaster worden begroet. Hij legt alles keurig uit en wanneer we twee sluizen zijn gepasseerd spreek ik hem weer in het kantoor van het kanaal. We hebben een ligplaats in de Seaport Marina in Inverness. We feliciteren elkaar met de goede overtocht. We hebben inclusief kleine trials in Zweden 540 nm afgelegd. We hebben 2,7 liter per uur aan brandstof verstookt. Dat valt erg mee. We merken meteen dat we heel veel plezier hebben aan de vouwfietsen wanneer we Inverness verkennen.
De volgende dag, donderdag 11 juni, kopen we een nieuwe mobiele telefoon met een Brits nummmer. Dat maakt het dragelijker om in de UK te bellen.
Erik en ik blijven tot maandag aan boord. We gaan terug naar Nederland, ik tot zaterdag 20 juni. Er is nog werk te doen in Nederland. Dat ik overigens met veel plezier oppak.
Voordat het zo ver is huren we op zondag een auto waarmee we naar Ullapool rijden. Renee en ik herinneren ons dat we hier in 1969 waren. Verder strekt de herinnering niet. Het is een mooie tocht en vooral de leegte van Schotland valt op.
Ja, op zaterdag 20 juni weer terug naar Schotland, naar Aberdeen. En nu met de vader van Renee (94). Renee haalt ons af, zij heeft net Joy de Ru afgezet die vanaf maandag op de boot heeft gelogeerd. We rijden in 21/2 uur naar Inverness.
Zondag 21 juni heeft geen bijzonderheden. Wel dat ik een uur vroeger opsta dan ik dacht vanwege de nog Nederlandse tijd die ingesteld staat op mijn wekker. In het vervolg sta ik altijd heel vroeg op.
We vertrekken het Caledonisch Kanaal in. Het is maandag 22 juni, Mick is 32 geworden. We passeren vier sluizen en kort daarna een draaibrug. Op het hele kanaal hebben we op kanaal 74 contact met de mensen van het kanaal. Dat werkt uitstekend. Wat opvalt is dat het kanaal parallel loopt aan een rivier. Dat is aan de westkant ook zo. Er is soms een werkelijke hoge dijk tussen het kanaal en de rivier. Het kanaal moet natuurlijk over een zo lang mogelijk stuk horizontaal kunnen lopen. Voordat we Loch Ness invaren hebben we nog een sluis. De wind is Bft 5 ZW. Geheel tegen. We varen op de motor door tot Fort Augustus. Op de vorige boot hadden we geen electronische kaart. Nu wel. Het maakt het kaartlezen heel veel makkelijker. Fort Augustus is een aardig dorpje met vijf sluizen. We vinden een goede ligplaats aan het ponton voor de sluizen.
Dinsdag 23 juni. Mooier weer kun je je niet voorstellen. Strak blauwe lucht. En warm. Helaas moeten we constateren dat het meevaren door de vader van Renee geen succes is. Hij heeft een ander slaapritme en heeft daarnaast ook last van de warmte. Hij wordt te moe.
Op woensdag 24 juni varen we in het prachtigste weer door de sluizen (5) door Loch Oich en Loch Lochy naar Fort William. Wat een indrukwekkend landschap. Heel weinig bebouwing. We komen laat in de middag aan. En vinden een ligplaats aan een ponton bij de Neptune's staircase aan de voet van de hoogste berg van GB, de Ben Nevis. Aan het eind van de middag bellen we een autoverhuur bedrijf om de volgende dag een auto te huren om de vader van Renee naar de pond naar Islay te brengen in Kennacraig. Dat lukt allemaal goed. En op donderdag 25 juni rijden we via Oban daar heen. Een mooie tocht langs de westkust van Schotland. We zijn om 12:00 uur in Tarbert. Renee en ik hebben hier een paar jaar geleden in een fish and chips tent iets gekocht. De TL-buizen gaven weinig licht. Die waren net als de muren voorzien van een dikke laag vet. Die tent bestaat niet meer in verband met de verdediging van de volksgezondheid. We hebben toen ook in het Tarbert Hotel gelogeerd. Dat was ook zeker al vijftig jaar aan zijn eigen lot overgelaten. De ferry vertrekt om 13:00. We rijden terug en bekijken de jachthaven bij Ardfern. We kunnen daar alles krijgen wat we nodig hebben. Dat bespaart moeilijke zoektochten in Oban. 's Avonds kijken we nog bij de zeesluis. Daar blijkt de laatste van de drie etappes van de Three Peaks race te eindigen. Hij vertrekt uit Wales doet ook Engeland aan. In de drie etappeplaatsen moeten ook bergen worden beklommen. De snelste tijd voor de beklimming van de Ben Nevis is iets meer dan drie uur. Dat betekent dat je ruim 1300 meter omhoog en omlaag rent. Hoe dat kan begrijp ik niet. Een uitputtingsslag. De hele tocht duurt vijf dagen.
Dan is op vrijdag 26 juni de dag aangebroken om het Caledonisch Kanaal te verlaten. We gaan om 08:00 uur de Neptune's staircase af. Acht sluizen achterelkaar. Het gaat heel makkelijk. Er staat geen wind in de sluizen en er wordt door het personeel een helpende hand uitgestoken. Daarna volgen er nog twee sluizen voordat je op zee bent. We varen om 12:00 uur weer op zout water. De eerste 10 nm op de motor vanwege weinig, maar wel tegenwind. Dan langs de Corran Narrows richting Oban. In de Narrow staat zoveel stroom dat we bijna 11 kn op de grond gaan. Daarna volgt een van de allermooiste zeiltochten ooit. Goede wind en een betoverend landschap. Nauwelijks ander schepen te zien. We meren in Oban Marina af met Bft 5 O. Het is even een klus om een goede ligplaats te vinden.
Het is fantastisch om met de Cavalier te varen!